De belevenissen van een fietsdocent

De fiets van Zahar

De fiets van Zahar

Bij mijn groepje nieuwe Nederlanders zit een héél fanatieke leerling. Laten we haar Zahar noemen, moeder van twee, gevlucht uit Afghanistan. Ze kan al heel aardig Nederlands en ze is zeer gemotiveerd het fietsen onder de knie te krijgen.

Bij de tweede les blijkt ze de eerste bladzijden uit het lesboekje waarin alle verkeersdeelnemers staan opgesomd, uit het hoofd te kennen. Het is een beetje sneu voor de rest, maar als in een quiz stel ik een halve vraag en het antwoord rolt eruit.

De fietsen die we gebruiken voor de fietsles zijn van de gemeente, ze zijn opgescharreld door de buurtsportcoach. Het zijn allemaal tweedehands meisjesfietsen, want Nieuwe Nederlanders zijn klein, soms echt verrassend klein. Wie in de buurt van de leslocatie woont, mag de fiets mee nemen naar huis om thuis te oefenen. Zahar neemt meteen dit aanbod aan.

Voor les 4 sta ik te wachten tot de deelnemers arriveren, en daar komt Zahar het plein op. Op de fiets, bibberig, nauwelijks vooruitkijkend, maar daarna met een trotse glimlach afstappend. Ja ze had die week veel geoefend en het was haar gelukt. De eerste omwentelingen op de fiets.

De weken volgen elkaar op en Zahar gaat steeds beter fietsen. Ze is straks een van de leerlingen die ik met een gerust hart het verkeer in stuur. Kortom, een modelleerling.

Met de buurtsportcoach is afgesproken dat deelnemers de fietsen aan het eind van de cursus mogen overkopen voor een gering bedrag. De een na laatste les vertel ik dat de cursisten. Veel cursisten hebben daar wel oren naar.  Dus aan het slot van de cursus reken ik met een paar cursisten af, behalve met Zahar. Wat blijkt, haar man vindt het geen goed idee. Ze kijkt er bedrukt bij.

Achter de leslocatie had ik nog een oude kinderfiets staan. Hij was van mijn kinderen geweest. Ik had gedacht dat hij misschien van pas zou komen en bij ons stond hij toch in de schuur te verroesten. Die fiets bleef staan.  Eerlijk gezegd zag het inmiddels vijfdehandsje  er ook niet uit. Ik wist opeens een goede bestemming. Een geschenk kan niemand afslaan, ook een echtgenoot niet.

Categorieën

Karin-Broer

Karin Broer

Journalist, tekstschrijver en fietsdocent

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.